Soms word ik gegrepen door abstracte onzekerheden omtrent mijn bestaan. De code van mens zijn, een geest en een ziel hebben, een god, maar ook een pathologische moordenaar kennen, is samengekneld in een val van onmacht en minderwaardigheid.

 

Gaat mijn bestaan niet verder dan het voortdurend constateren van de mens in het algemeen, en mezelf in het bijzonder, als een entiteit? Kan ik op Hamlet een meer realistische grip krijgen dan op bijvoorbeeld mijn overbuurman, die zichzelf onthoudt van geslepen levenslust? Is het individu alleen maar een identiteitsloze schokdemper voor mijn eigen bestaan?

 

De complexiteit van eenzaamheid en zoete naargeestigheid zijn enkele voorbeelden die in mijn werk centraal staan. Middels het gestalte geven aan portretten van mensen wil ik op latente symbolische wijze mijn denkbeeld over de gevoelstoestand van een individu in onze samenleving ontsluieren.

 

Mijn doelstelling binnen het schilderen is zoeken naar mijn essentie in de schilderkunst. Een zoektocht naar een beeldend idioom, waarbij ik een verzoening tussen gestructureerd handelen, gedefinieerd in termen van verfbehandeling en opbouw, en impulsiviteit prevaleer. Het mêlee, dat door het oplossen van het schilderenigma teweeg wordt gebracht, optimaliseren.

Sluimeren naar een staat van voortdurende vastberaden innovaties en markante figuratie, spiegelend aan de moderne samenleving en mezelf.

De mens in haar huid en emotie staat in het schilderwerk centraal.

Afgebeelde figuren begeven zich in een eigen wereld,

de wereld achter de gesloten ogen.

Sereen en naargeestig

De schone vrouw in een zoete onschuldige pose en

de zorgelijke mens met het zware hoofd steunend op de handen,

zijn voorbeelden waarop de mensen in het werk

worden afgebeeld. De handen vormen een centraal punt.

Bepaaalde delen van de schilderijen worden opgebouwd uit

dikke lagen olieverf. De monchromie en boetserende hantering

van de olieverf geven de indruk van een sculptuur op doek. Gevoelig voor de schaduw van de verfstreken

Door contrast van textuur, dik en schraal, en van focus,

scherp en onscherp worden bijvoorbeeld de handen,

het gelaat of het naaktmodel benadrukt,

krijgen een oplichtend karakter,

alsof ze als het ware ‘uit het vlak op de toeschouwer af komen’.